Artiest info
Website
facebook
ANTWERPEN - 26/10/12 recensie

Iedereen kent Kristof Uittebroek als de extraverte en welbespraakte zanger van Customs. Deze groep werd een aantal jaren geleden opgericht en al meteen scoorden ze een grote hit in Belgenland. Het publiek omhelsde hen, de critici waren lovend. Veel mensen zouden dromen van zo'n leven. Maar voor Kristof Uittebroek zat het anders. Hij wist dat hij meer in zijn mars had, en wou wel eens andere dingen doen.

In het najaar van 2011 begon hij aan eigen nummers te sleutelen. Helemaal op zijn eentje schreef hij de 10 nummers die op 'You watch too many films, my dear' verschenen zijn. Op 2 oktober volgde de cd voorstelling in de Rotonde van de Botanique. Mijn recensie verslag kan je hier lezen. Trouwens, hij liet ons toen al verstaan dat er nog nummers zaten aan te komen, het einde voor August Albert is nog niet in zicht....

Ik probeerde hem te strikken voor een interview, maar het zou een weg met hindernissen worden. Na weken van berichten heen en weer sturen, was het op 26 oktober zo ver: mijn ontmoeting met Kristof Uittebroek, aka August Albert. We hadden afgesproken in de backstage ruimte van het Sportpaleis, waar August Albert het voorprogramma verzorgde van Hooverphonic. En terwijl Noémie Wolfs de zaal betoverde met haar ijle keelklanken, vertelde Kristof het volgende.

In eerdere interviews had je al gezegd dat August Albert geen alterego is, maar eerder een deel van jezelf. 
Het is heel persoonlijk, en helemaal Kristof Uittebroek. De enige reden waarom ik dit alles niet 'Kristof Uittebroek' genoemd heb, is omdat mijn naam een handicap geeft, het klinkt niet echt. Dat is de enige reden, want ik wou dit liefst onder mijn eigen naam doen, omdat ik duidelijk wou maken dat dit is wie ik écht ben. Dus geen alterego, geen personage, dit ben ik zélf.

De hele cd kan omschreven worden als 'retro', en het is duidelijk dat je graag teruggrijpt naar de jaren 60. Deze periode doet duidelijk iets met jou, vooral muzikaal dan?
Ja, maar ook met andere dingen, al is de muziek wel het belangrijkste. Ik heb het gevoel dat de muziek toen veel complexlozer was. Momenteel is het in de popmuziek héél belangrijk dat je cool bent. Het is allemaal zo ernstig, er zit bijzonder weinig humor in. Dat was in de jaren 90 trouwens ook al zo.
Ik heb er echt nood aan om die humor terug te brengen. Als artiest moet je in de eerste plaats met jezelf kunnen lachen, jezelf niet al te serieus nemen. Ook moet je heel eerlijk zijn en jezelf kunnen blootgeven, je mag geen ééndimensioneel figuurtje zijn.
Vroeger, bij Customs, hadden we soms problemen met die ernst. We werden door de buitenwereld heel erg in een vakje geduwd. Ik voelde me daar niet altijd comfortabel bij, ik kon mij daar niet echt in terugvinden.
Daarom heb ik nu waarschijnlijk heel erg de nood om een andere kant te laten zien, om te laten zien wie Kristof Uittebroek écht is.

Denk je dat de mensen je gaan begrijpen, of vind je dat geen prioriteit?
Ik ga ervan uit dat ze het niet begrijpen, en ik vind dat je ook merkt aan de reacties op de cd dat niemand het echt begrijpt (lacht). Of toch heel weinig mensen.

Leg het dan eens uit?
Ik weet niet of er veel uit te leggen valt, maar ik voel wel dat de mensen niet goed weten waar ze het moeten plaatsen. Ze zeggen al vlug 'het is nogal retromuziek en het is nu modern om terug retro te zijn', maar ik vind dat het verder gaat dan alleen maar retro. Humor is heel belangrijk in de muziek van August Albert, en speelsheid ook, want dat is nog iets wat ik mis in de muziek. Het is allemaal zo ernstig en zwaar op de hand.
Allez, we zijn toch in de jaren 50 met de rock 'n roll begonnen, en één van de slagzinnen was toch 'It's only rock 'n roll but I like it' en ook nog 'Let's have a good time'?

De 'only' is weg.
Dat is echt zo, wat nu overheerst is 'Wij zijn toch met iets belangrijks bezig in de wereld.' Ik vind het als mens in de eerste plaats belangrijk om veelzijdig te zijn, om niet voor één gat te vangen te zijn.
Nog zoiets: ik ga regelmatig naar de voetbal, en in de pers is daar indertijd veel over geschreven. Alsof iemand uit de culturele wereld niet naar voetbal mag gaan kijken. Ik kreeg daar een tijdje heel wat vragen over. Je moet altijd aan een zeer beperkt ego voldoen en alles wat daarbuiten valt, dat vinden de mensen raar.
Daarom snap ik wel dat August Albert voor veel mensen verwarrend is. Als je mij kent als de zanger van Customs, dan kan je je misschien wel afvragen of dat gemeend was, en wat ik nu precies allemaal bedoel.

Je gaat daar ook wel ver in, zoals bv in de videoclip van 'Don't Wait up For Me', die helemaal baadt in dat sixtiessfeertje.
Inderdaad, want ik vind dat ook het beeld van August Albert moet kloppen. Ik daag de mensen uit, ik wil dat ze nadenken. Een persoon heeft veel facetten in zijn persoonlijkheid en is niet altijd zwart/wit, er zijn veel verschillende dingen en ik wil die allemaal aan bod laten komen.

Je hebt de cd volledig zelf opgenomen. Hoe moet ik mij dat voorstellen, ging je van instrument naar instrument?
Ik heb bijna alle instrumenten zelf ingespeeld, alleen de drums niet.
Ik heb bij mij thuis eerst alle nummers gemaakt, dan heb ik een drummer aangesproken (Marc Bonne), die gewoon heeft meegespeeld op mijn demo's. Daarna heb ik alles weer weggeveegd, behalve de drums natuurlijk, en van daaruit, laag per laag, de nummers terug opgebouwd.

Om dit alles live te brengen had je natuurlijk muzikanten nodig. Waar heb je die gevonden?
Ik ben pas beginnen zoeken toen de plaat helemaal klaar was. Omdat het een specifieke sound is, moet je natuurlijk op zoek gaan naar muzikanten die met die sound bezig zijn. Dat was niet evident, want de meeste jonge muzikanten houden nu meer van Netsky en van die dingen, echt heel andere muziek. Maar ik heb wel gemerkt dat het vlug gaat, eens je één zo'n muzikant vindt. De andere muzikanten komen dan vanzelf erbij. Dat is eigenlijk wel vlot gegaan.

Ik weet dat tekst voor jou minstens even belangrijk is als muziek. Er zit een zekere melancholie in wat je schrijft.
Absoluut, maar ik heb wel altijd de neiging om dat dan te verpakken in iets vrolijkers.

Dat kan ik bevestigen, maar bij 'Elephant' is dat juist niet zo. Was dat de bedoeling?
Nee da's waar. Hoe dat komt? Dat weet ik niet echt.
Op het moment dat je een nummer maakt, weerspiegelt dat gewoon het deel van je persoonlijkheid dat op dat moment de bovenhand neemt. Er zijn ook dagen dat ik heel triest ben, en dan maak ik iets heel triest.

Is 'Elephant' trouwens ook een uitnodiging om wat meer te zweven in het leven? Of ben ik verkeerd?
Het is een redelijk vage tekst, dus iedereen kan er zijn eigen betekenis in vinden. En de sfeer van de muziek zal je wel leiden naar een plaats die nooit helemaal verkeerd is.
Ik heb het niet bedoeld zoals jij het interpreteert, maar ik ben er niet tegen dat mensen het anders zien.
'Elephant' gaat vooral over situaties waar heel duidelijk is wat er scheef zit, maar waar niemand het lef heeft om er iets aan te doen. Zo ben ik helemaal niet. En dat brengt me soms in de problemen. Veel mensen ontwijken het conflict, en dan zijn er anderen, die het conflict opzoeken, om de hele boel te laten ontploffen, en daarna weer verder te kunnen. Ik ben eerder zo iemand. En 'Elephant' is een pleidooi om dat wat vaker te doen.

Ik heb ook vaak het gevoel dat je 'erbuiten' staat, dat je meer een observator bent.
Ik hoop in de eerste plaats een observator van mezelf te zijn, want ik wil niet de arrogante en afstandelijke persoon zijn die iedereen bekritiseert, behalve zichzelf. Ik hoop dat dat er duidelijk inzit.

Wat vind je er trouwens van dat je teksten zo ontleed worden?
Bij de eerste cd van Customs vond ik dat verrassend. Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat mensen die teksten zouden lezen en er dan vragen over zouden stellen. Sindsdien ga ik er wel bewuster mee om, bepaalde dingen zeg ik bewust niet of wel, omdat ik weet dat het opgemerkt wordt, en misschien een eigen leven gaat leiden. Maar ik probeer mezelf ook niet te censureren, dat zeker niet.

Er zit ook veel James Bondachtige sfeer in je muziek. Je hebt ook op het '007 in Concert' in Gent gezongen (ter gelegenheid van het Filmfestival).
Daar was ik natuurlijk maar een heel klein stukje in de hele productie, maar het was bijzonder leerrijk. Als ze me 2 jaar geleden hadden gezegd dat ik ooit met een groot orkest zou zingen, dan zou ik dat niet geloofd hebben. Op een zekere manier was het dus een droom die uitkwam, zeker met James Bond-nummers. Ik ben Bondfan geworden door de muziek. Ik heb eerst de muziek leren kennen en pas dan de films.
Ik vond het redelijk indrukwekkend, en die echte 'soundtrack'-sfeer zit echt heel fel in mijn plaat.

Hoe hebben ze jou gevonden?
Dat is een goede vraag, dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat dat toevallig is gekomen. Op het einde van de zomer waren er enkele 'teasers' van mij online te vinden. Veel mensen hadden dat gezien, en toen kwam het in de pers dat ik iets solo ging doen, en toen hebben ze mij gekontakteerd omdat ze vonden dat het plaatje wel klopte.

Je stem past er wel bij vind ik.
Ik ga dat niet bevestigen van mezelf, maar ik vind het wel een leuk compliment.

Nog enkele luchtige vraagjes om af te sluiten: vinyl, cd of digitaal?
Dat is heel moeilijk, want ik heb alledrie in huis. Het hangt ervan af, voor sommige dingen kies ik vinyl, van andere dingen maakt het mij niet uit, en van sommige dingen ben ik wel verplicht om digitaal te gaan, omdat ik het op geen enkel andere manier vind.

Spreek je nu als muziekliefhebber, of als muzikant?
Ik vrees dat ik daar geen onderscheid in kan maken (lacht).

En wat met downloaden?
Ik ben wel geneigd om te zeggen dat het niet ok is dat online muziek gratis moet zijn. Maar anderzijds besef ik ook dat het geen zin meer heeft om er hard tegenin te gaan. Mensen die nu 18 zijn, kennen nauwelijks cds, en zijn daar niet mee bezig. Dat is een verloren strijd, we gaan hen nooit kunnen overtuigen dat muziek iets is waar je eigenlijk moet voor betalen.
En vinyl? Ik denk dat de terugkeer van vinyl een beetje een mode is.

En tot slot: zelf al een pastiske gedronken en ondertussen naar de cd geluisterd (red.: Uittebroek had in eerdere interviews verteld dat zijn muziek ideaal is om een pastis bij te drinken)?
Ah nee, dat heb ik nog niet gedaan (lacht).
De plaat heeft echt wel de sfeer van een late zondagnamiddag in de herfst. De bladeren zijn al bruin, maar het kan wel nog mooi weer zijn. Het is een tijd om stil te staan bij het jaar, en te overlopen wat we allemaal gedaan hebben. 'Waar staan we, waar gaan we naartoe, wat zijn we eigenlijk aan het doen', zo van die dingen.

En ik dacht om luchtig te eindigen...
Dat gaat niet met mij vrees ik (lacht).

Kathy Van Peteghem